Muhalefetin 2023 mağlubiyetinin en önemli sebeplerinden birisi 2019 Yerel Seçimleri’nin sonuçlarının analizinin doğru şekilde yapılmaması oldu.
Elde edilen başarıların ardından büyük bir “büyülenme” yaşayan muhalif kitleler, yerel seçim başarılarının ulusal bir zafere dönüşeceğinden neredeyse emin gibiydi.
Burada ısrarla yanlış okunan vaka ise aslında 2019 sonuçlarının 2017 Başkanlık Referandumu’ndan farklı bir sonuç ortaya koymadığıydı.
2019’da muhalefetin kazandığı büyükşehirlerin tamamında 2017’de HAYIR sonucu çıkmış, buna rağmen ülke genelinde EVET oyları çok az farkla da olsa yarışı önde bitirmişti.
2019’da yerel düzlemde elde edilen başarılar, aslında 2017’de HAYIR’da birleşen halk kitlelerinin konsolide olarak aynı aday etrafında buluşmasının bir meyvesiydi.
Bu sayede Ankara, İstanbul, Antalya, Adana gibi çok önemli merkezler muhalefetin eline geçti.
Bununla birlikte 2019 sonrası estirilen “Erdoğan’ın işi bitti, artık ipler bizim elimizde” safsatasının hiçbir demografik gerçekliği olmadığı son seçimlerde acı bir şekilde ispatlanmış oldu.
Ayakları yere basmayan muhalefet bir kez daha hüsranla karşılaştı.
Manipüle edilen halk kitleleri ise depolitize olarak kendi kabuğuna çekildi.
*
Bugün ise karşımızda bambaşka bir seçim atmosferi duruyor.
14 Mayıs 2023 Seçimleri’nde muhalefetin en büyük kaybı seçim sonuçları değildi.
Yenilgi vardır; aslında size kazanım olur.
Yenilgi vardır; gücünüze güç katar, kitlelerinize daha büyük heyecan ve umut verir.
14 Mayıs yenilgisi tarihe bu şekilde değil tam tersi bir durum ile geçti.
Asıl büyük kayıp çeşitli yöntemlerle birleştirilen ve heyecanlandırılan halk kitlelerinin büyük bir öfke ve buhran sarmalına sürüklenmesi oldu.
İnsanların zekasına edilen hakaret, hakaretlerin en büyüğüdür.
Zekalarına ve geleceklerine yönelik aldatıldıklarını anlayan toplum kesimlerin yeni duygusu ise “öfke” oldu.
2019 kazanımlarının mimarı olan CHP-İYİ Parti-HDP seçmen tabanlarının Mart 2024’te yeniden aynı aday etrafında kenetlenmesinin siyaset psikolojisi açısından mümkün olduğu kanaatini taşımıyorum.
Siyaseti matematik olarak görüp yalnızca toplama çıkarma işlemleri ile partilerin oylarını toplayarak sonuca ulaştıklarını zannedenlerin hezimetini ise 14 Mayıs sürecinde anlamış olmamız gerekiyordu.
Buna rağmen benzer odaklar tarafından benzer hesaplamalar yapılmaya devam ediliyor.
Peki, muhalefetin hiç mi şansı yok?
Gayet tabii çabaları teslimiyet değil mücadele olmak zorunda. Bunun da yolu yeniden birleşmek için çabalamaktan geçiyor.
İYİ Parti’nin ve Sayın Akşener’in 14 Mayıs Süreci’nde maruz kaldığı “dayatma ve sindirme” politikası sonrası bu partinin elitleri ittifaka ikna edilse bile İYİ Parti tabanının ne derece ikna edilebileceği başlı başına bir soru işareti.
Zira İYİ Parti tabanı, iktidara yönelik itirazın sonucu olarak teşekkül etmiş bir hareket olsa da günün sonunda muhalefete karşı da bilenmiş ve öfkelenmiş durumda.
Buna karşılık Partisi’nin güç merkezini ve istihdam olanaklarını büyütmek zorunda kalan Meral Akşener’in kısmi de olsa bir ittifaka yanaşabileceği yorumunu yapmak sağlıksız olmaz.
Son tahlilde muhalefet, 2019 kazanımlarını korumak için hem 2019’da başarılan ittifak denklemini yeniden tesis etmek hem de 2019’da bu ittifakın adaylarına oy veren seçmen kitlelerini konsolide etmek zorunda.
Zannediyorum deveye hendek atlatmak daha kolay bir tercih olurdu.
*
CHP’de yaşanan genel başkan değişimi “yeni bir başlangıç” sinyali olarak CHP tabanına can suyu olabilir. Lakin CHP’nin başta İYİ Parti olmak üzere bu süreçte yıprattığı ilişkilerini de tamir etmesi gerekecek.
İşin doğrusu yeni genel başkanın ilk ve zorlu görevi de bu olacak.
Muhalefet 2024 sınavından da hayal kırıklığı ile çıkarsa işte o zaman, 2028 sürecinde yeni bir muhalefet ve üçüncü yol arayışları siyasetin tek gündemi haline gelebilir.
Zira bazen esaslı bir çıkışın tek yolu topyekün dibe vurmaktır.
*Yazılar, yazarlarının sorumluluğundadır, Fikirtepe‘nin kurumsal politikasını yansıtmayabilir.
